09 door drie staten

De eerste zonnestralen van de dag komt door het raam. Ik trek me kleding aan en loop naar beneden waar de geur van pannenkoeken me tegemoet komt. Zo begint ongeveer elke dag in het hostel. Pannenkoeken met nutella. Peter en Dave (eigenaren) zijn beide wat dikker dan de normale man en Peter grapt: “Eet niet te veel van deze anders wordt je net zo als Dave”. Het hostel krijgt waarschijnlijk niet de prijs voor meest opgeruimde of schone hostel, maar wel één van de gezelligste. Daar had Roy toch wel gelijk in, want op advies van hem zit ik nu hier. De kamer waarin ik slaap, slapen alleen jongens en het lijkt wel alsof er een bom ontploft is. Ik probeer mijn spullen uit mijn backpack rond mijn bed te houden. Maar er is duidelijk een gangpad te zien in de kamer, want daar lig namelijk geen kleding of tas.

Die middag krijg ik een reactie op mijn advertentie op gumtree, ik wil naar Perth. Eindelijk een reactie. Het lijkt wel alsof niemand er heen wil. Momenteel wordt het winter in Adelaide en iedereen lijkt massaal te besluiten om naar Darwin te rijden. Het warme noorden… Dus meteen gereageerd en ’s avond afgesproken.
Het is een vrouw (23) uit Hong Kong. Het klinkt allemaal goed maar ze vraagt of ik nog drie dagen kan wachten met vertrekken vanuit Adelaide. Ik twijfel maar ik heb geen andere optie als ik reisgenoten heb. Ze geen aan dat het een vriend is en zeg nadrukkelijk dat het niet haar vriend is (relatie). Geen probleem lijkt mij.

’s Avond loop ik terug naar het hostel voor het maken van een -opnieuw- maaltijd met de ingrediënten pasta/gehakt/tomatensaus. De keuken in het hostel is niet heel groot en als een aantal mensen willen koken moet je dus wachten. Ik zie dat er een uitgebreide maaltijd wordt gemaakt. Niet echt iets wat backpackers maken. Ik zeg “dat ziet er goed uit”, terwijl ik met mijn zak pasta in mijn hand sta. “Ik zoek nog een goede kok voor mijn trip naar Perth”. Verrassend kijkt ze op. Ze zegt dat ze al 2 maanden in Adelaide zit en morgen zou zoeken voor een rit naar Perth. Gevonden dus! Ze geeft aan dat ze een maaltijd maakt omdat ze haar zus na een half jaar weer ziet (de zus was ook aan het backpacken). De reisgenoot heet Allison en komt uit Frankrijk

Dus drie personen in de auto met mij maakt vier. Ik wordt de dag erna ge’smst: “hi heb je nog steeds plek in je auto. Wij zijn twee personen die geïnteresseerd zijn. 24 en 25 jaar oud en geen relatie”. Ik maak eruit op dat het (waarschijnlijk) gaat om een man/vrouw. Ook met hen spreek ik af, omdat ik wellicht nu eerder kan vertrekken dan de twee personen uit Hong Kong aangaven.
De twee komen uit Duitsland (Sabina) en Italië (Andrea). Ze kwamen net uit Melbourne. En wilde graag doorreizen. Het voelde beter om met de Europeanen te reizen dan met de twee uit Hong Kong. Dus heb ik die twee laten weten dat ik de volgende dag vertrek.

We hebben een internationaal gezelschap, Frankrijk Duitsland en Italië (en ik). De reis die ik gepland heb gaat naar: Flinders Range NP, Broken Hill (auto registeren), Port Lincoln, Esperance, Albany Margaret River en Perth.
We rijden naar Bumbunga Lake (pink lake, komt door de mineralen in het water). We maken er onze eerste stop en eten wat. ’s Avond slaap ik met Andrea in de auto en de dames in de tent. De volgende dag rijden we verder en stopen in Wilpena (Flinders Range NP). We maken vanuit daar twee wandeling. Het uitzicht vanuit de lookout is erg mooi. Een groen bedekt berglandschap aan een blauwe lucht met een aantal wolken.
We besluiten ’s avonds dat het te ver rijden is naar een camping, dus besluiten te overnachten in het Nationale Park. Iets wat absoluut niet mag (tenzij aangegeven). We bouwen onze tent acht km van de hoofdweg om uit het zicht te blijven van voorbij rijdende auto’s. Via een zandweg bereiken we de plek. Daar beginnen we opnieuw met het uitpakken. Wat blijkt, een tentstok is vermist. Conclusie, vergeten bij de andere camping. We probeerde met z’n vieren in de auto te slapen. Toch besloot Andrea om in de tent te slapen. De volgende dag besloten om een warme douch te nemen op een camping die we passeerde. Gewoon de camping op gereden en naar de douch. Makkelijk zat…, daarna doorgereden naar de eerste campingplek, omdat we niet zonder één vermiste tentstok kunnen. Dus helaas weer terug en vervolgens de weg vervolgt naar Broken Hill. Een mijnstad met een Ghost-town, Silverton. We passeren het dorpje Peterborough, ook wel steamcity genaamd. Vroeger bouwde ze hier stoomtreinen.

Broken Hill ligt in New South Wales (NSW) en hier kon ik mijn auto registeren. Volgens de Lonely Planet is het een van de hoogtepunten van NSW. Dus wij op zoek naar de hoogtepunten. De stad viel nogal tegen en Silverton de Ghosttown, was niet echt een spook stad. Het was bekend door films als Mad Max, die daar zijn opgenomen. Het beste was het Nationaal Park. We sliepen ’s avond aan Pamamaroo Lake. Hier staan de bo(o)m(stronk)(en) in het water. Hier hebben we ook maar ons eigen feestje gehouden. Dat was het hoogtepunt, en we moesten het zelf maken…

Onze weg vervolgde naar Port Lincoln in South Australia (SA). Naar mijn mening is het het mooiste gebied tot nu toe: Eyre Peninsala. Alle dorpen aan de kust lijn liggen aan witte stranden met blauw water. Echt adembenemend mooi. Je zou kunnen zeggen dat het soms net gephotoshopt lijkt. In Port Neill hebben we overnacht aan het strand. Iets wat we vaker deze reis gaan doen. ’s Ochtends een zonsopgang gezien en… dolfijnen. Net te laat voor mijn camera. Maar ongelofelijk bijzonder natuurlijk. Teruglopend naar de auto kwamen we een oudere man tegen die de eigenaar was van bijna alle grond. Hij zei dat je er ook haaien en walvissen kon spotten.

Na het bezoeken van andere kustdorpjes zijn we in Coffin Bay NP gaan duinwandelen. Eerst langs de kustlijn lopen en vervolgens de duinen in. En er is echt helemaal niemand op het strand en in de duinen. Geweldig voor mensen die fotos willen nemen zonder al de mensen erop! Helaas deden we langer over de wandeling dan we dachten. Dus opnieuw geslapen in het NP. Na het goede kampvuur naar bed.
De volgende dag begon met wat triester weer. Bewolkt en wat lichte regen. Maar we vonden een plek in Elliston om een geweldig lekkere hamburger te eten voor zeven dollar met frit. We hebben de weg hervat en zijn bij een aantal andere plekken wezen wandelen nu het nog kon. Want na het laatste dorp (Ceduna) is eigenlijk niet veel meer te zien tot aan Esperance. Dus inkopen doen en rijden naar de volgende stop: Walvisspotten. Ik zag in de krant dat er al walissen gespot waren bij Adelaide. En dat ze dit jaar erg vroeg waren. Ja, dat is het nieuws hier op de voorpagina. Geen oorlog/moord of een bank die gekke dingen doet met geld.
We stopte bij Head of Bright lookout. En… we hebben Walvissen gezien. We op een aardige afstand (helaas). Maar je zag de built uit het water komen en de nevel omhoog spuiten. En het was er niet één maar drie. Mooi om te zien.

Via de Longest straight road van Australie (146.5km) richting Esperance gereden. Ik de heb weg gereden en ik moet zeggen, je merkt het nauwelijks. Het is een weg met wat heuvels. Ik kan me voorstellen als het vlak was, dat het dan erg saai moet zijn. Helaas moesten we bij de staatsgrens van Western Australia (WA), wat appels en uien inleveren. Dat wisten we al dus het meeste was al op.
We arriveerde Esperance in bewolkt weer. We hebben overnacht in Cape Le Grand NP. Opnieuw witte stranden met helderblauw water (het begint saai te worden haha).
Om toch op te scheppen over de mooie stranden, hebben we in Fritzgerald River NP de auto geparkeerd op het strand (Bremer Bay). En daar ook heerlijk over het strand gelopen zonder enig ander persoon. Ook daar hebben we de zandduinen bezoekt. Het lijkt soms net alsof je in een woestijn met wit zand loopt. Bijna alsof je op heuvels van suiker loopt.

De volgende stop was in Albany. Echt een heel mooi oud dorpje/stadje. Zo zie je ze niet vaak in Australie. Het is de oudste Europese nederzetting van Westen Australia (WA) (voor Perth). We sliepen opnieuw aan de kust in Mutton Bird Beach. Nadat het kampvuur gedoofd was en we wilde gaan slapen, zei Sabina verschikt “jullie moeten hier kijken”. Vanuit het donker keken twee glisteren gele ogen onze kant op. We zagen niet wat het was maar het bleef loeren. Voorzichtig liepen we erop af, want in Austalie weet je nooit welk dier je wilt doden … Het bleek een klein katje te zijn haha. Opnieuw niet echt heel spannend. Dus we konden slapen. ’s Ochtend wel gemerkt dat de kat aanwezig was in de avond. Alle plastic zakjes lagen open en verspreid over de grond. Gelukkig zat alleen onze afwas erin. We hadden uit voorzorg het eten maar in de auto gezet. Dat bleek dus een goede zet.

We zijn doorgereden naar Torndirrup NP, het NP bij Albany. Hier vind je The Gap en de Natural Bridge. Echt heel imposant om te zien. Vooral als het water er tegenaan beukt! Allison werd nog verrast door een blowhole. Een gat in de grond zorgt dat lucht erin en uit blaast. Als het zeewater vervolgens tegen de rotsten aanslaat, veroorzaakt dat een enorme druk. Omdat het gat niet constant blaast, ga je er al snel dichtbij staan om iets te horen. Na drie minuten vergeet je dat je bij een blowhole staat en geniet je van het landschap. Vervolgens hoor je het geluid alsof er een raket opstijgt gevolgd door een tornado van wind.

De reis vervolgt naar de Valley of the Gaints. Hier staan ongelofelijk rechte bomen die ook nog eens vrij hoog zijn (60m of hoger is normaal –dat is dus minstens 20 verdiepingen hoog-). We hebben er een Top Tree Walk gedaan. Via een stalen constructie is er een loopbrug tussen de bomen door, tot een hoogte van 40 meter. In Warren NP hebben de we bomen beklommen (zonder zekering), na een hoogte van 75meter. Echt heel erg hoog, vooral als je bedenkt dat je op een soort stalen wenteltrap omhoog gaat naar de top. De trap bestaat echter uit alleen stallen pinnen (wapeningsstaal) in de boom. Als je duizelig zou worden of wat dan ook, zou je er tussendoor kunnen vallen. Ik twijfelde daardoor ook wel, of ik zou gaan kimmen. Maar als je er toch ben, moet je het gedaan hebben. En er zijn al honderden (zo niet duizenden) mensen voor mij geweest. Dus ik ga het gewoon doen! Helaas ging Sabina niet mee omhoog (ook wel verstandig als je hoogtevrees heb).

Vanuit Warren NP hebben we een campingplek gezocht. We sliepen aan een rivier midden in het pikkedonkere bost. ’s Ochtends ontdekte ik een houten hut. Ik zag de hut van afstand en was nogal nieuwsgierig. Toch blijft het spannend om de deur te openen. Je weet immers nooit wat je daar zult aantreffen. Een vanuit bepaalde griezel/horror films, was dit een perfecte setting. Maar uit nieuwsgierigheid (alleen) de deur geopend. Het heten de Hut Sweet Hut.
Echt heel grappig om te zien. Er zat een kachel in met wat brandhout. Wat pannen en een stretcher als bed. Ook lagen er een schift waarin iedereen wat opschreef. Een bijzondere plek waar iedereen zijn verhaal deelde met andere reizigers.

Vervolgens hebben we in Margaret River onze Italiaanse vriend Andrea afgezet. Hij zou daar gaan werken op een winery. Met één overnachting ertussen zijn wij doorgereden naar Busselton en Bunbury. Hier zijn we over een lange pier gelopen en… weer terug. Helaas geen dolfijnen haaien of walvissen. Het kan niet altijd feest zijn…
De volgende dag zijn we doorgereden naar Fremantle en hebben we Sabina afgezet. Zij zou hier gaan couchsurfen (dat betekent bij een onbekende gaan slapen). Vervolgens zijn Allison en ik doorgereden naar Perth.

In Perth was het toch lastig om een geschikt hostel te zoeken. Ik wilde graag mijn auto parkeren voor het hostel zonder enige koste. Het bleek nogal lastig. Allison wilde een goed hostel hebben. Dus zijn wij ook gesplitst. Ik heb haar afgezet bij het hostel en ben toen naar mijn huidige hostel gereden. Het is net zo hostel als in Adelaide, Sunny’s. Het heet Ozi Inn. Niet echt heel schoon, maar wel ontzettend gezellig.

Tot nu toe drie maanden gereisd. Ik het reizen is prima te doen. Het wordt duurder naar mate ik in een stad blijf. We hebben een goede trip gehad, iedereen heeft genoten. We zijn Van New South Wales naar South Australia gereden en vervolgens naar Western Australia, de drie staten.
We hebben een behoorlijke afstand afgelegd. Het rijden van Adelaide naar Perth koste gemiddeld 23 dollar per persoon per dag, met eten en benzine. Ik zit nu een aantal dagen in een hostel en het kost me voor het verblijf alleen al dat terwijl ik op dezelfde plek blijf. Vandaar dat ik zo van reizen hou haha… Eigenlijk zou ik graag werk willen zoeken rond deze omgeving. Als e dat niet lukt binnen anderhalve week/twee weken, rij ik door naar Broome en vervolgens Darwin! Ik ben erg aan het twijfelen, want nu is ook nog het seizoen van de Walvissen die langs de Western Australian kustlijn zwemmen. Aan de andere kant hoor ik dat Perth de stad is waar je het ‘makkelijkste’ een baan zou kunnen vinden. Dus wat gaat het worden?