26 punt of komma

Ik zit op de luchthaven, en het is rond 20u. Niet zomaar een luchthaven maar Sydney! In een paar uur verruil ik het zuidelijk halfrond om aan te komen in het noordelijk halfrond; Thailand als eerste bestemming voor de laatste twee maanden. Ok, ik kijk er best tegenop. Op naar het hectische Azie, waar het altijd druk is. Maar tijdens het reizen heb ik ondervonden dat je uit je ‘comfortzone’ soms moet gaan om opnieuw iets te ontdekken.

Het verlaten van Sydney is alsof ik een soort tweede thuis achter me laat. Al heb ik toch wel wat vreemds mee gemaakt. Toen ik over straat liep zag ik een Lamborgini. Ik dacht alleen maar, gave auto terwijl ik er voorbij liep. Wel een beetje overpimped, met gouden velgen. Kom er een man voorbij die waarschijnlijk niet zo blij is. Wat hij doet, hij tilt zijn voet op en trap zo de spiegel in drie trappen van de Lamborgini. Ik wil alleen zeggen, Lamborgini maakt dus hele goede spiegels als je drie keer moet trappen om ze eraf te breken. Nee natuurlijk niet! Ik stond verbijsterd en met mij nog vele want, niemand deed iets. Deze man vervolgde gewoon ze weg, hij rende niet eens! Maar best triest eigenlijk. Dat sommige mensen zoveel haat kunnen hebben als ze zo waardevolle auto zien. En als ik dan nadenk met welke intentie deze man de spiegel eraf getrapt zou kunnen hebben, denk ik dat het niet echt veel geholpen heeft. Behalve dat de eigenaar nu een nieuwe spiegel van vierduizend dollar moet komen en zijn auto opnieuw moet spuiten. Ik begrijp gewoon niet dat iemand zoveel haat kan hebben.

Maar ok, beter nieuws. Ik heb dezelfde personen ontmoet als in Melbourne. Een groepje van drie dames. En op de kruising in hartje Sydney kom ik ze tegen. Best grappig en na wat gepraat vervolgen we het gesprek in het ‘share-’house van één van de dames.
Daarnaast heb ik ook iemand herkend die ik vier of vijf maanden geleden in Kununurra had ontmoet. Met een hele groep zijn we toen een avond wezen stappen. En natuurlijk veel ‘ouwe koeien uit de sloot getrokken’. Heel veel gesproken over Western Australia.
Daarnaast ben ik met een ander hostel wezen stappen in de eerste bar waar ik was, toen ik alleen begon te reizen. Een Irish Pub in Kings Cross.
Vandaag heb ik de route gewandeld van Bondi Beach tot Coogee. Ongeveer vijf kilometer in de brandende zon en daarna heerlijk gewonnen in de zee. Tijdens de wandeling ontmoette ik een Duitser. Zo zie je maar, het is lastig om ‘echt’ alleen te reizen. Want je komt altijd mensen tegen!
Allemaal prachte verhalen en herinneringen.

Maar goed, met wat voor gevoel laat ik nu Australië achter me? Tja, ik baal! En Sydney, de stad waar alles startte. Nu op de luchthaven is het net of ik mijn reis eindig. Misschien ook wel wat anders dan gewoon beginnen met een nieuwe pagina of nieuw hoofdstuk. Ik ga nu voor twee maanden naar Azie en dat is een geheel andere boek. Ik weet niet met hoeveel pagina’s, maar het wordt vast een prachtig avontuur!