30 tijdversnelling

Het is avond in Phnom Pehn en ik sta op het randje van vertrek richting Laos. Cambodia, het begon vreemd maar heb er een geweldige tijd gehad! En dan is het tijd, tijd om te kiezen of je wilt blijven of vertrekken. Aan de ene kant denk ik dat ik toch wel de highlights gezien hebt, aan de andere kant denk ik dat er in Cambodia nog zoveel meer te ontdekken is waarvan de meeste toeristen en ik geen kennis van hebben.

De grensovertocht, zoals in het voorgaande blog, verliep iets wat stroef. Maar alweer snel achter me gelaten tijdens een bezoek aan Angkor Wat. Een van de mooiste tempelcomplexen op de wereld. En ja, het is schitterend om te zien. Helaas is het de attractie van het land dus, nogal wat toeristen lopen je voor de voeten, en ook ik ben één van hen. De bekende Angkor Wat tempel vond ik lichtjes tegenvallen. Had er meer van verwacht; iets grootser ofzo. Ok, nog steeds is het geweldig mooi maar ik vond de Tomb Raider tempel “Ta Prohm” veel indrukwekkender met de bomen die over de muren van de tempel heen groeien. Het is natuur versus de mens. En uiteindelijk, de natuur zal deze strijd winnen. Met een goed gezelschap heb ik in twee dagen heel wat gezien van het gehele tempel complex. Een tuk tuk genomen en een dag later de fiets met Alex (D), Chris (OZ), Betty, James, Kevin en Rich (CAN). Ook nog vele gezellige avonden gehad waardoor het maar niet lukte om de zonsopgang van 5a.m. over Angkor Wat te zien. Ik heb foto’s gezien, en het ziet er fantastisch uit met de zon als een vuurrode bal achter de tempel en een roodgekleurde lucht. Ach, Ik hoorde dat het magische er een beetje af is als je met nog zo duizend mensen op elkaar zit om met z’n alle op hetzelfde moment een foto te nemen.

Siem Reap en de tempels verruil ik opnieuw voor een zon-strand locatie. Ik heb de hotelbus die ’s avonds vertrekt naar Sihanoukville. Het was in eerste instantie de bedoeling om in dit kustplaatsje te blijven. Al snel ontmoet ik Luke, Eliah(USA) en Stephanie (S). Zij vertellen mij over een eiland veertig minuten uit de kust. Bij het woordje “paradijs” was ik om. Ik ga met jullie mee naar Koh Rong!

Met de twee Amerikanen verblijf ik zes dagen in een driepersoons dorm. We doen kaartgames, bouwen zandkastelen, gaan vissen en… hardlopen. We rennen naar de andere kant van het eiland en terug. Nietsvermoedende voorbijgangers klappen bemoedigend toe of zijn met stomheid geslagen als ze ons over het voetpad van de heuvel horen aankomen. Het voelt goed iets actiefs te doen. En we houden het twee dagen vol, haha. Tja zoiets moet je ook niet te overdreven aanpakken, toch? En downhill en uphill rennen en tegelijkertijd boomstronken en lossen stenen en zacht zand maken het niet een gemakkelijk parcours.

Koh Rong is heel relax. De hoofdstraat is eigenlijk het strand met direct hieraan de bars en hostels. Op het eiland zijn géén gemotoriseerde voertuigen. Alleen per voet of per watertaxi kun je je verplaatsen. Er zijn geen wasmachines of andere elektrische groot stroom gebruikers. Want het eiland heeft maar een bepaald aantal voltage tot haar beschikking. Ook geen pinautomaten. En ’s avonds gaat het hele eiland op zwart. Er is tussen 0.00u en 7.00u geen stroom. Maar elke avond wordt er muziek gedraaid en is er altijd wel een feestje.

Er is één plek waar ze een generator hebben voor een strandfeest dat de hele avond duurt. Het is zo twintig minuten lopen met je zaklopen door de jungle op naar het volgende strand. En je bent niet de enige die dit wandelt, dus enorm gezellig met een groep. Oorspronkelijk moet je vijf dollar betalen maar… geen stroom betekend erg donker en i.p.v. op de paden te is een ommetje door de jungle net zo leuk en nog eens kostenbesparend, want via een omweg door de broeiing om je ook op het feest.

Het meest bijzondere is, ik heb gezwommen met lichtgevend plankton. Zodra het water in beweging komt, wordt je omringt door kleine geel/groene lichtgevende beestjes (Bioluminescent) in het water. Echt super magisch moment! Het is zoals de glowworms dat ik zag in New Zealand (alleen dan in water).

Tijd om paradijs te verlaten. Want er is meer op de planning. Op naar de hoofdstad van het land Phnom Pehn. Het meest indrukkende is het verhaal van de Killing Fields.
In de tijd van de Rode Khmer 1970 tot 1975 zijn er bijna drie miljoen Cambodjanen vermoord. En niet zomaar Cambodjanen. Ze zagen mensen met kennis als een gevaar voor hun Rijk. Vooral hogeropgeleiden werden met een leugen naar één van de kampen gebracht. Hier werden ze in koele bloede vermoord. En niet met een kogel, dat was te “duur”. Een hamer, stok of machete zorgde voor de massagraven. En nog steeds komen er naar een stevige regenbui botten en kledingstukken aan de oppervlak. Erg vreemde plek om rond te lopen. Vooral na de verhalen dat mensen gemarteld werden zodat ze een leugen moesten vertellen. Om zo nog meer familieleden of vrienden naar het kamp te deporteren. Het meest afschuwwekkende is de killingtree waar baby’s werden vermoord. De Khmer gebruikte de boom om het hoofd van het kind tegen aan te slaan. In de tijd van de Rode Khmer werden luidspeakers en de generators gebruikt om het geluid van hulpeloze mensen te overstemmen.

Toch een vreemde afsluiting van een land dat moeizaam begon bij de grens, avontuurlijk was in Angkor Wat, paradijselijk is op het eiland en aangrijpend eindigt op de Killing Fields. Ik ben blij dat ik uiteindelijk al deze uitzonderlijke dingen heb kunnen/mogen zien.

Wat ik morgen doe? geen idee…
Waar ik morgen ben hangt af van de mensen die ik ontmoet en hun verhalen. Dat gaat al meer dan elf maanden goed!
Deze twaalfde maand voelt maar vreemd. Voor het eerst voel ik iets van tijdsdruk, dat ik bijna richting huis gaat. Als ik redeneer naar vakantiedagen heb ik eigenlijk nog voldoende tijd. Maar het aftellen is begonnen…