24 spookachtig paradijs

Gek weg, verder van huis kun je kun je bijna niet zijn, het zuidereiland van New Zeeland.. Natuurlijk heb ik even gechecked hoe ver dat zou moeten zijn; 16.200km tussen mij en jullie (in Nederland).
Fysiek lijkt het dan wel ver weg maar via internet lijkt het nog altijd zo dichtbij.
En met 24 blogs in minder dan een jaar, kan ik bijna beginnen met het uitbrengen van een boek. Niet gedacht, maar als ik eenmaal begin te schrijven rolt er altijd wel een heel verhaal uit in plaats van de twee alinea’s die ik verwacht. Sorry daarvoor, misschien altijd meer tijd nodig in je pauze om alles te kunnen lezen. Tot vervelends toe, want ik zit hier en jullie… daar!
Ok, mijn verslag dan:

Ik verlaat Hamilton met de bus naar Wellington. Best een lange zit, pfff. Al snel maak ik contact. Een man van 60+. Hij is niet alleen op dezelfde bus aan het wachten maar komt ook naast me zitten in de bus. Op zich geen probleem, maar had gehoopt op iets jonger contract van 60+, haha. De man is alleraardigst en bied mij eten en drinken aan gedurende de reis.

Nadat ik aankom in Wellington, lijkt het over te zijn met het mooie weer. En met alles wat ik heb, wandel ik de 2km van het busstation naar het hostel. Om een idee te schetsen, ik heb natuurlijk veels te veel verzameld, dus het is een uitputtingsslag met twee backpacks (groot op m’n rug, klein op m’n buik), een tas met eten, een tent en een gascooker.

En dan het meest vreemde hostel tot nu toe in mijn reis. Vijf verdiepingen in et centrum. Maar na inchecken blijkt het leeg. Ik slaap met nog één persoon op de kamer. En deze is er niet eens als ik er ben. Het is al laat dus ik besluit te koken op de vierde verdieping. Een hele keuken verdieping met zitgedeelte en… leeg. Nu vind ik het best relax als het rustig is maar dit is iets te. Waar is iedereen? Ze schijnen ondertussen bezig te zijn met een verbouwing op de eerst t/m de derde verdieping. Geen last van hoor maar er is niemand in dit hostel. Wat trouwens prima netjes en schoon is!

Ook maak ik mijn overtocht naar het zuidereiland. Een mooie tocht dat eindigd in de mist van de fjorden van Picton. Ook dit heeft zijn charme. Het ruige zuidereiland geeft niet meteen alles prijs. Het past wel, veel wind een beetje miezer en de mist. Welkom op Zuid…

Na aankomst wordt ik opgewacht door een Duitser die mij naar Chrischurch brengt samen met nog een Nederlandse dame. Een gezellige rit met z’n drieën voorin de ‘van’. De route doet me ook denken aan de Great Ocean Road, langst de kust. We stoppen nog bij een barretje en drinken wat om vervolgens aan te komen bij mijn ‘host’ in Chrischurch.

In Chistchurch verblijf ik bij een Chinese dame, Mia. Ze woont al zeven jaar in Christchurch. Ze laat me de stad zien. Na de aardbeving zijn er nog zoveel dingen die herinneren aan de beving drie jaar geleden. Het krijgt meer lading als Mia vertelt over hoe de parken en het centrum vol gepakt was met mensen die genoten van de stad. Het enige dat ik zie is dat met behulp zeecontainers een provisorisch winkelhart gecreëerd is. Hierin zitten een aantal leuke winkeljes en eettentjes. Maar het echte winkelpubliek blijft weg. Zij winkelen in de nieuwe Mega Mall(‘s) buiten het centrum. Daarnaast de parken zijn leeg, op een toch zonovergoten dag. Gebouwen zijn afgezet met hekwerken en met steunpilaren overeind gehouden. De meeste gebouwen die op instorten stonden zijn gesloopt verteld Mia. Hierdoor zijn ook nog eens grootte gapende stukken in het centrum, waar ooit een gebouw stond. Een vreemde indrukwekkende stad. Waar je eigenlijk snel op uitgekeken ben omdat er niets te zien is. Toch heeft het een aantal mooie leuke gezellige barretjes. En in een stad trekt ook straat artiesten. Niet storende graffiti versieren lege panden of enkel de muren van panden.
We gaan ook een dag richting het Scheveningse strand van Christchurch. Hier zijn de miljoenen villa’s. En zoals het past bij de stad hangt er een over de helling van een deels instabiele heuvel aan de rand van de baai. De zijmuren zijn ingestort en je kijkt zo de badkamer in. Er is nog steeds getouwtrek tussen verzekeringen en eigenaren. Plus veel eigenaren hadden niet eens een verzekering vertelde Mia. Dus zij hebben nu alleen een stuk grond en geen woonbare woning meer. Ik wil weg uit deze stad maar aan de andere kant is er eigenlijk zo veel te zien terwijl je er niets kunt vinden.

Ook is er een parade in de stad wanneer ik er ben. Nou ja, ze vertegenwoordigen meer landen. Best leuk om te zien maar niet spectaculair. Het lijkt een beetje op Sinterklaas en Halloween. Ze delen snoep uit aan kinderen tijdens de parade. Ook ik weet een lolly te bemachtigen, haha.

Vervolgens reis ik met de Chinese Sophie en twee van haar vrienden. Sophie heeft een auto gekocht maar is veels te bang om te rijden. Ze is net aangekomen in NZ en heeft drie weken geleden haar rijbewijs gehaald in China aan de rechterkant van de weg. Ze kan geen verkeersborden lezen en niet links rijden. Het was dan ook een opluchting dat ze vroeg of ik wilde rijden (oja het duurde anderhalf uur voordat ze mij oppikte terwijl ze op vijf minuten rijden was). Dus ik aan het stuur en heb de eerstvolgende drie dagen gereden in haar Honda Civic. Mooie route door de bergen en chemisch achtige blauwe meren omgeven met prachtige kleurrijke bloemen. Zelfs een schilder kan dit alles niet mooier krijgen! We hebben perfecte uitzichten vanaf de heuvel waar je het onaangetaste landschap in volle glorie ziet.

We doen een prachtige wandeling naar Mount Cook, dat spookachtig en in de donker wolken is. Met het dreigende weer en de harde wind met soms hagel bereiken we het ijsmeer. Hier drijven stukken ijs van de glacier. Ik denk nog, hoe geweldig moet dit zijn met mooi zonnig weer. Maar opnieuw met dreigend weer is het ook bijzonder!

En vervolgens de stad die iedereen uitspreekt bij het zuidereiland, Queenstown. En natuurlijk de Fergburger die iedereen noemt. Men zegt niet, bezoek Milford Sound of maak een mooie wandeling in de bergen maar een hamburger. Dat moet wel een hele goede zijn! En ja, elke dag staat er een rij, gedurende de dag. Ik heb ook zo burger (mr. Big stuff). Je zit er goed vol van en hoeft niets meer te eten, ook de dag erna niet, haha. Toch, als kritische hamburger kenner haha, is het mij iets te overdreven om het zó op te blazen. Ja, hij is lekker. Maar ik denk dat er ik op de BQQ met uien sla tomaat kaas bacon en weet ik veel wat nog meer, ook wel een lekkere burger kan maken. Ik vind het meer een hippe. Omdat iedereen zegt dat de burger zo lekker is, eet iedereen er één (of meer), maar ze praten elkaar gewoon na. Ok, als mensen vragen in Q’town wat kun je er doen. Misschien noem ik ook wel de burger, proef ze eens. Omdat het schijnbaar iets is wat je gedaan moet hebben. Ik denk gewoon dat er hele goede commercie is. In het informatiepunt vertellen ze wat te doen in de stad en zeggen eet een burger, in het hostel zeggen ze… iedereen zegt het.

Oké Queenstown is ook een over toeristisch dorpje. Waar je in de rest van New Zealand vooral ouder publiek ziet dan in vergelijking met Australië (east coast), stuit je hier ook op de 18 jarige. Heel ander ‘backpackers’. Geen doorgeleefde backpacker met prachtige verhalen over wandelingen die je moet zien maar een gehalte van ‘bier en tieten’. Q’town een dorp waar je een week kunt blijven gewoon vanwege plezier en biertjes op t strandje in de zon. Wat ik ook zeker gedaan heb met Argentijnse en Chileense backpackers. Vreemd omdat je Louis Vuitton naast de Turkse Kabab tent ziet. Denk dat het moet zijn “Queenstown entertaiment”. Het is net een groot attractiepark; je kunt uitgaan, relaxen en de adrenaline kick opzoeken door te bungeejumpen, paragliden of met een speedboot het water op.

Ik laat Queenstown achter me en zoek de pracht van de natuur op. Toevallig een van de meest zonnige dagen ga ik naar Milford Sounds. En niet gewoon… nee liftend. Zeshonderd kilometer een en terug. ’s Ochtends vertrek ik met een kerel uit Estland, hij gaat een wandeling doen van zestig kilometer. Daarna rij ik met een Amerikaan die gaat vissen. En vervolgens een ouder stel met een camper. Op dezelfde dag kom ik nog voor 13u in Milford Sounds aan en boek ik mijn boottocht. Erg gaf, wilde dit al altijd eens proberen. Ik hoef nog geen vijf minuten te wachten of mensen pikken mij op. Hetzelfde geldt voor de terugweg.
Ik wil veel over Milford Sounds zeggen en ook de route er naartoe. Maar met zo dag als vandaag in dit prachtige landschap kan ik maar één ding zeggen: prachtig! Je rijdt door de groende vallei met een bergketen van duizend meter als zijmuren. Kristal helder baant een weg als een rivier door het landschap. Bergtoppen hebben sneeuw en worden ruiger.
De tocht met de boot is eveneens prachtig met watervallen van meer dan honderd meter hoog. Erg tof, en als ik het kan vergelijken heb ik het gevoel alsof ik in Jurassic Park zit.

Ik lift vervolgens naar Wanaka. Een prachtig dorpje dat echter gelegen aan een meer. Ik geniet er volop van de zon en doe een aantal wandelingen. Mijn backpack heb ik gedropt in een hostel waar ik niet verblijf want die avond blijf ik bij het gezin slapen die mijn de lift gegeven hebben. Ik slaap in een veels te kijk huis met teveel mensen in een soort van achterbuurt. Maar wel met Maori. Het is een gezien met geen vader en de moeder heeft kinderen van diverse vaders en de dochter van twintig heeft al een baby van anderhalf jaar. En serieus ze zijn super aardig en ik voel me er niet onveilig.

Dan begint mijn reis naar Franz Josef waar ik nu inmiddels drie dagen ben, want het weer is weer omgeslagen en het is bewolkt. En… opnieuw gelift. Nu pikte eerste een oudere vrouw mij op om me daarna net voor de westkust af te zetten in de dorpje dat bestaat uit enkel een bar. Dus daar sta ik dan met me duim omhoog. Ik heb er driekwartier in de zon gestaan, met me duim omhoog. Ja dat voelde toch iets anders dan de paar minuten die ik eerst moest wachten maar uiteindelijk ook hier gelukt. Een Australisch echtpaar met dochter (alleen opgegroeid in Zuid Afrika) pikken me op en de reis omhoog langs de west kust begint.

De tijd vliegt, de 27e heb ik mijn vlucht terug naar Sydney. Negen dagen, het voelt zo… kort en er is nog zoveel te zien! Ik heb (nog) geen idee waar ik ben rond Kerst. We zullen zien… Ik weet alleen een ding, als ik New Zealand verlaat en aankom in Australië weet ik dat ik een stukje paradijs achter me laat.