08 terugblik

Meer dan een maand geleden vertrok ik uit Darwin. Inmiddels ben ik al in Perth gearriveerd. Ik heb veel gezien onderweg en het gaat allemaal vrij snel. De eerste maand in Australië dacht ik nog; “poeh een jaar weg. Dat is best lang!”. Maar nu, drie maanden verder, gaat de tijd snel. Veel belevenissen dus ik breek het verhaal in tweeën. Eerst de reis van Darwin naar Adelaide. Daarna Adelaide naar Perth. De afstand is meer dan 9000km! De eerste reis, waarbij ik met mijn auto reed.

In Darwin had ik moeite om reisgenoten te vinden. Een advertentie op Gumtree (soort –online- marktplaats) geplaatst. Kreeg er wel reactie op van mensen die eerder wilde of later. Maar om drie personen te vinden die tegelijk wilde vertrekken naar Adelaide, bleek toch lastiger. De reden waarom ik een volle auto wilde is ten eerste dat het gezelliger is en ook dat het qua kosten goedkoper is. Ik moet er niet aan denken om zelf alle benzine te betalen. Al snel had ik contact met een Nederlander (Paul), die het wel zag zitten om met mij mee te reizen. Top, maar nog steeds met ze tweeën en ik wilde graag weg uit Darwin. Na negen dagen was het goed om weer iets nieuws te zien. Ik stelde mezelf een deadline, dat ik over twee dagen zou vertrekken. Anders zou ik ook nog eens de Nederlander verliezen als reisgenoot. De dag voor vertrek kreeg ik een telefoontje van een Australiër die met zijn vriendin in Litchfield National Park was. De Nationale Parken zijn nogal groot, dus hoe vind je daar iemand terwijl er daar geen (mobiel)bereik is? Uiteindelijk toch de gok genomen dat zij er zouden zijn en dat we ze zouden ontmoeten in het NP.

De reis kon beginnen! Er zat wel wat overlap in met de vorige reis, ongeveer duizend km (Cairns-Darwin/Darwin-Adelaide). Maar ik wist inmiddels waar te zoeken en het was er heel mooi, dus waarom niet. De eerste stop was bij ‘the jumping crocodilles’ in het Kakadu NP. Met z’n tweeën gingen we een boottour maken over de Adelaide Rivier (om verwarring te voorkomen, dit is nog steeds bij Darwin). Het was hartstikke gaaf om de krokodillen uit het water te zien komen. Maar het was wel een beetje kermis. De boot voer over de rivier voor dertig jaar, dus de krokodillen die geen honger hadden, bleven rustig aan de kant naar de boot kijken. Ze wisten gewoon, dat als de boot kwam ze eten konden krijgen… Tja, echt ‘natuurlijk’ was het dus niet meer haha.

Erna zijn we vertrokken naar Litchfield NP voor de twee Australiërs. Na aankomst in het park, was het nog licht dus Paul en ik besloten om te zwemmen. Bij de waterval (Florences Falls) ontmoette we per toeval de Australiërs, Will en Ruth. Nu kan ik zeggen, twee fantastische mensen. Maar in het beginnen hadden ze ook wat weg van twee ‘boeven’. De dag erna kreeg ik het gevoel toen Paul en ik gingen wandelen en Will en Ruth bij de auto bleven. Na terugkomst stond de auto… er nog steeds!
Vanuit Litchfield NP begon het avontuur met z’n vieren. Onderweg gestopt bij de Hot Springs (warm water uit de grond, bij Katherine en Bitter Spring. De plekken die ik al kenden). Tegen de schemering, kwam er een jeep aangereden. Opeens maakte die een onverwachte beweging. Hij trok aan het stuur en slipte honderd meter voor mij. Hij kwam tot stilstand in de berm tegen lantaarnpaal (er stond er maar één en hij raakte die). Nadat de bestuurder zei dat hij gezond was zagen we dat hij een dingo had aangereden. Deze probeerde hij te ontwijken. Maar helaas de dingo was dood en de jeep had flinke schade. En ik had nog geen 500km gereden met mijn nieuwe aankoop, de auto! Een goede waarschuwing om ’s avonds niet te rijden!

Tijdens een overnachting kwamen we nog iets vreemd tegen. Een Duitser… Dat is in Australië niet zo heel vreemd, maar deze sprak niet. Hij had al 7 weken niet gesproken (maar kon het wel). Hij deed alles met gebaren om schreef ’t op de grond. Hij had ook een didgeridoo. Rondom het kampvuur heb ik het ook geprobeerd te spelen. Maar om het gezellig te houden, ben ik toch maar snel gestopt haha. Die avond veel foto’s gemaakt in het donker, waardoor je lichteffecten krijg als een Road Train voorbij komt rijden (zie facebook foto’s, heel gaaf). En we hadden steeds vette campings, met telkens een nog groter kampvuur. Ook nog een keer lekker wezen BBQ’en.

Na het ‘tree way point’ begon voor mij de reis pas echt met nieuwe dingen die we zagen. Onderweg de ‘no limit hightway’ gepasseerd (waarbij iedereen verrassend genoeg nog steeds 100km/u rijdt). En ook een stuk snelweg dat kaarsrecht is, waar (kleine) vliegtuigen in nood op kunnen landen. Je ziet dan gewoon de markering van een landingsbaan zoals op een vliegveld.

We zijn gestopt rond Devels Marbles Rotsformatie. Je moet je voorstellen dat in de outback grote ronde rotsen liggen, alsof ze als knikkers zijn uitgestrooid. Dus hier een fotoshoot gedaan en meer tijd doorgebracht dan we in eerste instantie zouden denken. Dus we zijn voorbij Allice Springs gereden. Hier zouden we nog terug komen.
Verder zijn we naar kraters geweest. Deze waren ontstaan door Meteoriet aanslagen. Het klinkt spectaculair, maar het is gewoon een grote kuil in de grond haha. Er groeien planen en bomen in, maar goed toch maar gezien…

We reden door naar het belangrijkste punt van de trip, Ulluru en Kata Tjuta. Beide gigantische rotsformaties in een vrijwel platte omgeving. Vooral de zonsopgang en zonsondergang kleuren de formaties onnatuurlijk rood/geel. We hebben er wandelingen gemaakt. Eindelijk een beetje beweging in de voeten. En wat zitten er een hoop vliegen! Niet echt ontspannen wandelen. De vliegen lijken opgeleid als kamikaze-piloten, ze doen er alles aan om in je mond of in je ogen te vliegen.
Na negen dagen, hadden we ook wel een douche verdient en nodig. Dus die avond een camping opgereden. De tent opgezet en gedoucht. Oja, was ik vergeten te zeggen dat we op een betaalde camping stonden. Helaas vergaten we te betalen *stom ;). Dus spanning en avontuur deze trip.
De volgende dag moesten we afscheid nemen van Will en Ruth. Paul en ik gingen verder reizen naar Allice Springs.

Paul en ik reden verder naar Waterrka NP. Een hele gave wandeling gedaan in Kings Canyon. Uiteindelijk toch wel het hoogtepunt. Temeer, omdat we niet verwachte dat er zoiets zou zijn. Je kunt wandelen in de kloof, maar ook op het randje van de cliff. Het is net alsof iemand met een flinke zaag de rotsen kaars recht heeft afgezaagd. Dus op het randje staan, geeft dan toch een draaierig gevoel in de maag. Ik denk dat de randen tussen de 50 en 100meter waren.
Hierna doorgereden naar Macdonnell Ranges. En de weg bleek onverhard. Dus met 20km/u voor meer dan 100km gereden op een onverharde weg. Het was totaal niet druk op deze weg. En de mensen die ons passeerde (totaal 6) in hun jeep, keken ook naar ons van; ‘wat zijn zij aan het doen’. Na vijf uur rijden kom je dus in het pikkedonker aan. Gelukkig is de snelheid van 20km/u nou niet echt gevaarlijk, maar we hebben dingo’s, paarden en koeien op de weg zien staan.

Die avond in het donker in de auto geslapen en ’s ochtends werden we wakker gemaakt door een Ranger. Je moest hier betalen om te overnachten. Dus zonder al te veel heisa maar gewoon betaald. Daar de vroege ‘wake up’ van de Ranger, zijn we Macdonnell Ranges gaan bezichtigen. Opnieuw heel mooi en groen. Om wat extra informatie te vragen gingen we een toeristinfo-punt opzoeken. En daar stond de Ranger. Na wat gesproken te hebben over het park, bood hij ons een baan aan voor een week. Helaas was dit niet mogelijk voor Paul. Hij moest voor een bepaalde tijd in Adelaide zijn. Uiteindelijk met de tips van de Ranger, gewandeld en gezwommen in ijskoud water.

Vanuit daar gingen we naar Allice Springs. Een dorp in het midden van onze reis. We zijn er uitgegaan en hebben een Deen (Poul) ontmoet die met ons de reis naar Adelaide wilde vervolgen. Dus met z’n drieën naar eindbestemming: Adelaide 1500km verderop. Goed voor het verhaal, er was niets te zien tijdens deze rit. We zijn wel gestopt bij een plaats: Coober Pedy. Meer omdat de Lonley Planet dit aangeeft, maar er is werkelijk niet veel aan. In Coober Pedy kan het zo warm worden dat inwoners besloten hebben om ondergronds te wonen. Dus gedeelte van het huis is ondergronds. Klinkt best indrukwekkend. Maar eenmaal daar had ik er toch meer van verwacht. Niet alles was namelijk ondergronds. En het dorpje is vooral beroemd dankzij de Opal in de grond (soort glimmende steen). Het is een mijnstandje.

De weg vervolgende weer op de highway naar Adelaide. Paul werd nog aangehouden door de politie wegens te hard rijden. Maar het bleef bij een waarschuwing. Ok, op naar Adelaide…

Adelaide was voor mij een vreemde stad. Moest er eerst even aan wennen. Maar na een aantal dagen begon ik de stad toch steeds fijner te vinden. Paul, Poul en ik zijn naar een Australian Football match geweest en natuurlijk een aantal barretjes bezocht. Hier heb ik Johan (Sri Lanka) en de Duitser Alex (waarmee ik hiervoor gereisd had) –opnieuw- ontmoet. Het is ook de stad waar ik mijn parkeerticket kreeg. Ik stond namelijk (op advies van het hostel, grrr) op een taxi-zone. Het koste me $114 *zucht.
Ik ben verkast naar een ander hostel, Sunny’s. Heel gezellig! Met mensen vanuit het hostel een fietstocht gemaakt naar het strand en Glenig.

Uiteindelijk wilde ik graag naar Perth vertrekken. De volgende uitdaging was, de auto vol krijgen met nieuwe mensen die met mij naar Perth wilde. Hopelijk gaat het niet zo moeilijk als in Adelaide!